Met een harde eis – die van de korte ei, niet de lange, want die van lange ij is er straks niet meer, als we Extinction Rebellion Nederland en Just Stop Oil moeten geloven- voeren de klimaatactivisten actie. Ze eisen dat Nederland in 2023 klimaatneutraal is. Deze harde eis gaat gepaard met een fysieke actie tegen kunst. Of nou ja, eigenlijk mèt kunst in musea omdat kunst mensen raakt en omdat daar de collectie aanwezig is die onvervangbaar is. Net als de aarde en de daarbijbehorende flora en fauna. Duidelijke taal want het is ook niet goed gesteld met Moeder Aarde en het klimaat.
Vreemd genoeg pakken de klimaatactivisten alleen de kunstwerken in glazen omhulsels, ook dat snap ik wel, dat is het welbekende ‘greenhouse effect’ – dan heb je gewoon twee vliegen in één klap – als je dat mag zeggen hè? Want tja die vliegen en de klap, dat lijkt verdacht veel op de dinosaurus en the big bang op kleine schaal, maar toch. Wie het kleine niet eert….
Na de inhoud van een paar blikken tomatensoep tegen een Van Gogh te hebben aangegooird, een soort van Van Gogh meets Warholl maar dan anders, zullen ze gedacht hebben; dat kan beter. De secondelijm werd erbij getoverd, want vast is vast. Extra puntje van aandacht is dat secondelijm alleen werkt als het in contact komt met lucht en dat is dan wel weer grappig verzonnen van die klimaatactivisten; die CO2 erbij. Enkele plakacties bij musea en zelfs live bij Beau aan, of eigenlijk op tafel, waren minder succesvol; de lijm plakte toch niet zo goed als gehoopt. De politie wordt gebeld, bonnen uitgeschreven – of liever via de e-mail verstuurd, wel zo klimaatvriendelijk- en daar blijft het dan bij. Alhoewel enkele van deze acties vallen onder de noemer collectieve geweldpleging. Laat dat nou juist zijn wat ze zelf tegen willen gaan, de collectieve geweldpleging van de grote jongens als Tata Steel en de Rabobank.
Maar goed, Extinction Rebellion Nederland heeft een heel scala aan acties op hun duurzame kerfstok, waarbij lijm of een gelijksoortige smeersel de boosdoener is, maar ook zonder substantie maken ze iets substantieels duidelijk. Dit keer was Naturalis aan de beurt. Onder de noemer pop-up tentoonstelling, stelden drie naakte lichamen zich op naast de mammoet uit de ijstijd. Dit harige dier werd ontzien van secondelijm. Het zal wel een beetje met de harigheid van het dier te maken hebben gehad. De acitvisten waren tenslotte poedelnaakt, dat is toch een ander soort trimbeurt.
Er werd gefilmd en uitleg gegeven bij de ‘blote borsten en billen’-actie. Hoe passend ook bij Naturalis als culturele aanjager van biodiversiteit, was het ook voor Naturalis een beetje teveel van het goede voor hun vrije-woensdagmiddag-publiek. Tegelijkertijd met de drie naakten naast de mammoet, nodigde aan de andere kant van de wereld fotograaf Spencer Tunick enkele duizenden mensen uit op Bondi Beach in Sydney om te poseren voor zijn bekende naaktfoto’s om aandacht te genereren voor huidkanker. Een actie waar zonder al te veel verdere uitleg gehoor aan wordt gegeven. Zo duikelen op diezelfde woensdagmiddag op het strand van Bondi duizenden naakte mensen over elkaar heen, die vervolgens in formatie worden gefotografeerd als zijnde kunst en niet als actievoerders.
Jaren later komt deze foto als collectiestuk in een museum achter glas te hangen. Maar dan wel met een druppeltje secondelijm aan de muur geplakt.